Première 2nd Violin Concerto

The première of my 2nd violin concerto on 18th and 19th November this year, by brilliant soloist Jing Wang and the Hong Kong Philharmonic under star conductor Jaap van Zweden, was a success: 'highlight of the evening' with only Mahler's Fist Symphony on the rest of the program. One of the concerts was broadcast on HK radio.

Review:

https://donemus.nl/review-of-the-second-violin-concerto-of-john-borstlap/

This concerto (2021) was a shared commission by the HK Phil and the Shanghai Symphony, but performances by the latter orchestra have been postponed due to the ongoing covid problems on China's mainland.

Both conductor and soloist did a wonderful job with a complex and colourful score; the orchestra - belonging to the top orchestras of east Asia - was playing with great sensitivity. Hopefully, performances in Shanghai will be possible somewhere in the future, and also a European première.

This second concerto, in one movement, was inspired by Chinese traditional silk painting and poetry, but not written in a 'Chinese style'. Under the colourful and rather improvisatory surface, there is a classical structure holding the music together with exposition, development section and recapitulation with extended coda.

The first concerto (1974) is in a much more classicist musical language; it won prizes at the Wieniawski Composition Contest and the Prince Pierre de Monaco Contest in the seventies. Unfortunately, at the time no orchestra wanted to perform it, due to its 'non-modern' language which was considered 'outdated' - an assessment entirely distinct from any artistic consideration, as was the custom during the period of modernist ideologies dominating contemporary production.

Meanwhile, with the erosion of ideology, it transpires that this 1st concerto was, like all of my work in the seventies and eighties, much ahead of its time, now that we can look back at the last century as being bigotted and stuck within a narrow-minded and false idea of music history. In these times, contemporary music is searching for ways to repair the breach between new creation and the existing performance culture, where it is not historical ideas but musical quality that is the fundament of its relevance.

------------------------------------

WORLD PREMIERE HIGHLIGHT OF THE EVENING

Sing Tao Daily, 1 Dec 2022

For this evening’s concert Jaap van Zweden and the Hong Kong Philharmonic Orchestra presented the world première of John Borstlap’s Second Violin Concerto: ‘Dreamscape Voyage’, inspired by Chinese painting and poetry. The music in the woodwinds seemed to be an artistic conception of the sounds of wind between the mountains (this made me think of the Miho Art Museum in Japan which I visited a couple of years ago, as if you travelled through a fairy tale country). The light sounds of the harp added to the beautiful effect. In playing the main theme on the violin, in harmony or in contrast with the orchestra, soloist Jing Wang created something like the perspective as found in traditional Chinese painting. Heavy or light, or with silences… the music had the rhythm of a poem, and made you sometimes think of Gustav Mahler. - The composer, moved by Chinese poetry, has created a marvellous musical work, and the reception of this new piece was the highlight of the evening.

Nederlands: Historische schuld bestaat niet

In een artikel in het dagblad Trouw over slavernijverleden en hedendaags racisme (5 december) wordt beweerd dat ‘we’ de ‘erfenis van het kwade verleden’ in ons meedragen en dus, net als de ‘erfzonde’, een verantwoordelijkheid dragen voor in het verleden begaan onrecht. Het is een half-religieuze, half-filosofische benadering van een actueel thema: bestaat er zoiets als ‘historische schuld’?

Het begrip ‘erfzonde’ is een vrucht van het denken binnen archaïsche gemeenschappen die geen besef hadden van de waardigheid en de autonomie van het individu: ‘group think’ gaf toen bij alle discussies de doorslag. Bijvoorbeeld, het Oude Testament is verzadigd met dat soort denken, wat nog aan te treffen is in onderontwikkelde vormen van Christendom en Islam. Autonomie van het individu is een latere evolutie van het mensbegrip en een vooruitgang in moreel besef, en het vormt geen tegenstelling met het dragen van verantwoordelijkheid voor de (huidige) gemeenschap. Overal in de wereld waar samenlevingen zich ontwikkelen, ontwaakt een sterker besef van individuele autonomie, zelfs in landen als China en India waar de lokale cultuur sterk op de gemeenschap is gericht.

Historische, collectieve schuld die in het verleden is ontstaan, wordt niet automatisch doorgegeven naar volgende generaties, want:

Niemand is verantwoordelijk voor wat anderen in het verleden gedaan hebben, of voor de gevolgen daarvan. Ook is niemand verantwoordelijk voor de staat van de samenleving waarin hij toevallig geboren is. Wanneer deze samenleving een deel van haar welvaart te danken heeft aan onrecht dat in het verleden heeft plaatsgevonden, valt dat nog steeds niet onder de verantwoordelijkheid van de burgers die nu leven, óók niet als zij – bewust of onbewust – er de vruchten van kunnen plukken. Want: waar zou dan de grens moeten zijn?

De enige, en hoogst belangrijke, verantwoordelijkheid van de huidig levende burger is: leven als een beschaafd mens, het vermijden van welke vorm van discriminatie dan ook, en het bijstaan van de medemens waar nodig en waar mogelijk. Meer kan er niet van iemand verwacht worden. Met schuld voor onrecht in het verleden door anderen gepraktiseerd, heeft dit niets te maken.

Groepen in de samenleving die zich gediscrimineerd voelen en dit terugvoeren op het slavernijverleden, projecteren huidig onrecht op een tijd die niet meer toegankelijk is, in plaats van dit uitsluitend te richten op de concrete problemen van discriminatie die nu spelen. Het is dus zinloos, net als de mythe van de erfzonde, en dient definitief opgeborgen te worden in de map van de geschiedenis. Om de huidige samenleving steeds weer als schuldige af te schilderen en geheel onschuldige burgers allerlei met schuld beladen verantwoordelijkheden in de schoenen te schuiven waaraan niets meer te veranderen valt – want opgesloten in het verleden – is immoreel. De onder druk afgedwongen ‘excuses’ voor historisch onrecht zijn dus een treurig en zinloos moreel theater. Veel beter is: eerlijke en feitelijke voorlichting over de geschiedenis en aandacht voor het onrecht van huidige vormen van discriminatie. De rest is onzinnig en schept alleen maar meer controverse en spanningen, en bovendien voedt het ultrarechtse politiek, die juist buitensluiting en huidig onrecht aanjaagt.

------------------

Dit korte artikel verscheen in Het Parool van 10 december 2022, nadat het door Trouw, de Volkskrant en de NRC geweigerd was.

----------------

Addendum 17/12/22:

Columnist Johan Fretz in Het Parool van 17 december, in een commentaar op de voorgenomen 'excuses' van de regering voor het slavernijverleden:

 'Als wij iemand met die slavernij hebben gekwetst, dan spijt ons dat.'

 

 

Woke art

The degree of confusion about value, context, aesthetics, history we find in woke is stunning. Now there is American painting supposed to contribute to a 'new canon' - read: replace the top painters of the past with contemporary painters who better answer the requirements of social justice of today:

https://www.bbc.com/culture/article/20221209-the-most-important-painting-of-the-21st-century

Let it be clear that the ethical motivation behind such painting is entirely justified: there is no reason why subjects which were more or less shunned in the past could not be subjects of representation in contemporary painting, any subject is justified as long as it contributes to the art form. (With this, a majority of modern art falls deep into the abyss of oblivion.)

But the claims are ridiculous and the paintings as shown in this article are of a sorry artistic level when compared to the historical lineage where they are supposed to be anchored to: 

"I am interested in creating images within and beyond those contextual structures to anchor them in a timeless historical lineage." 

This trend of 'woke art' has taken-on the character of ideology, based not upon artistic values but on ideas which in themselves have nothing to do with art.

Great art in the past transcended the subject, thereby turning it into timeless statements about the human condition. Without artistry, this is impossible.

We live in a time period when anything but artistry is hailed as 'relevant', with claims that are utterly ridiculous if they were not so painful. Here, the ignorance of cultural history is laid bare in embarrassing fashion.